KUSTOSKA VOĐENJA KROZ STALNU POSTAVKU UTOČIŠTA: ČOVEK I OKRUŽENJE

U subotu i nedelju 11. i 12. januar od 13.00 i 17.00 časova biće održana kustoska vođenja kroz stalnu postavku Utočišta: Čovek i okruženje. Grupe će voditi: msr Nikola Ivanović kustos i msr Goran Vujkov muzejski edukator.

Prethodnih sedam vikenda u 2024. godini su svake subote i nedelje priređivali kustoska vođenja kroz pojedinačne module nove stalne postavke GMS. U 2025. godinu ulaze u istom ritmu i narednih sedam vikenda će takođe biti posvećeni novoj stalnoj postavci za sve one koji su propustili kustska vođenja.

Kroz prikaze privatne i javne sfere doma u modulu Utočišta: Čovek i okruženje otkrijte kako likovna umetnost predočava čovekovo utočište, a kako su prikazi prirode na likovnim delima srpske umetnosti prikazali drugu stranu ovog fenomena.

Dom je prostor življenja, porodičnog okupljanja, mesto stvaranja i čuvanja sećanja, granica između spoljašnjeg i unutrašnjeg sveta, privatnog i javnog. Vekovima je centralno mesto u domu zauzimalo ognjište, tradicionalni prostor okupljanja oko vatre, hrane i topline. U novije doba ta tačka zajedničkog boravljenja više klase postaje salon u kome se odvijaju i javni i privatni sadržaji aktivnosti porodičnog života. Bio je mesto obedovanja, proslava i potvrđivanja društvenog statusa. Tridesetih godina XX veka dom postaje inspiracija umetnicima. Tada se u srpskom slikarstvu javlja pravac intimizam. Građanski enterijeri postaju odaje spokoja gde su figure prepuštene mirnoj atmosferi i tišini.

Priroda je za čoveka oduvek bila izvor života, a pejzaž mnogo više od njenog uokvirenog isečka. U srpskoj umetnosti pejzaž se inicijalno pojavljuje kao pozadina religijskih i istorijskih kompozicija, da bi tek u XX veku postao samostalna tema. Tokom XX veka, modernizacija i progres srpskog društva, kao i brz industrijski razvoj, često su u umetnosti slavljeni prikazima gradilišta, fabrika i brodogradilišta. Kritički glasovi su se ređe čuli. Danas, ovi prizori izvesno imaju drugačije značenje.

Životinje su u umetnosti često bile deo idiličnih prikaza prirode, predmet inspiracije i divljenja. Od najstarijih vremena korišćene su kao metafore ljudskih osobina i osećanja. Istovremeno, predstava životinja u vizuelnoj kulturi može biti i oličenje potrebe i pokušaja čoveka da razume prirodu i da joj se približi.